Miesiąc temu Enter stwierdził, że Maniek (nasz czarny pies) jest upośledzony. Tak mnie tym wkurzał, że postanowiłam udowodnić, że Maniek nie jest upośledzony. Poszłam do weterynarza, który skierował mnie do psiego okulisty.

Ledwo doszłam do psiej przychodni, a tu mi ze złości pojawia się piana na ustach – 15 minut opóźnienia na dzień dobry. Zaczyna mi przebiegać przez głowę myśl: dlaczego w tym chorym kraju nikt nie szanuje mojego czasu.
Opóźnienie wizyty wyniosło 30 minut. Wchodzimy z Mańkiem, który jak zwykle zaczyna skakać, piszczeć, szczekać…

Pani do mnie:

– Maniek to labrador?
– Maniek miaÅ‚ być labradorem…
– Co siÄ™ dzieje?
– Maniek ma kÅ‚opot, wpada na przedmioty… i ogólnie mój mąż uważa, że jest upoÅ›ledzony.

Pani wybucha śmiechem, siada na krześle i zaczyna myśleć. Po chwili gwałtownie wstaje i przystępuje do badania mówiąc, że po przeprowadzonych testach porozmawiamy.

Po przeprowadzonym badaniu pani weterynarz odzywa siÄ™:
– Mam kilka wiadomoÅ›ci:
– Maniek nie jest upoÅ›ledzony, Maniek Å›lepnie bo ma wadÄ™ genetycznÄ… typowÄ… dla labradora.

Trochę załamana wróciłam do domu. Chciałam wyrzucić z siebie serię brzydkich słów , ale jestem mamą, więc nie wypada. Pomyślałam sobie, że dam radę. Najlepszym podejściem do czegoś co jest nieuchronne jest dystans i uśmiech.

Takim to sposobem, gdy maniek stoi na balkonie a Enter siÄ™ pyta:

– Co robi Maniek?

Odpowiadam zgodnie z prawdÄ…:

– z ufnoÅ›ciÄ… patrzy w przyszÅ‚ość… albo patrzy na suczki.

PodsumowujÄ…c:

1.Może to wszystko jest smutne, ale da się żyć z prawie ślepym psem, choć trochę się życie zmienia.
2.Udowodniłam, że Maniek nie jest upośledzony. Enter bardziej życzliwym okiem na niego patrzy.