Byliśmy nad morzem. Generał Enter kupił kompot z prądem i poszliśmy na plażę. Opalałam się, wypiłam dwie szklanki kompotu, pływałam, poźniej położyłam się. Dostałam udaru, choroby lokomocyjnej. Morze jak ekspres z Warszawy do Gdyni, który dudnił i dudnił. Dostałam skrętu jelit, wczesnego porodu, wszystkiego co najgorsze. Widziałam czarny tunel, a na końcu tunelu było niebieskie światło – okazało sie, że to parawan.

Wypluwałam jelito i usłyszałam:

• Jedyna co ci jest?
• Nic. Rodzę.
• To mamy to już za sobą…

Wyplułam wątrobę. Usłyszałam:

• Nie na kocyk Jedyna. Może kawy?

Wyplułam serce. A potem pustka. Myślę, ale on mnie kocha, został ze mną. Otwieram jedno oko.

NIE WIERZĘ! Otwieram drugie i widzę jak generał czyta książkę.

• Kochany dlaczego siedzisz przy mnie?
• Chciałem  poczytać książkę w spokoju.

Smutna zabrałam swoje zabawki i poszłam sobie spać.

Obserwacje:

Programista nigdy nie robi nic tak po prostu. Musi widzieć w tym swój ukryty cel.
Dla przykładu:

• Generale dlaczego nie chcesz ze mną iść na spacer?
• Byłem wczoraj.
• Gdzie?
• Poszliśmy do bankomatu. Całe 10 minut. To i tak długo.
• To ja zrobię kanapki…  

Objaśnienia:

• kompot z prądem – wino SANGRIA 1,5L.
• udar mózgu, poród – kolejne etapy pijackiej śmierci
• zabranie zabawek – strzelenie focha i odmaszerowanie w bliżej nieokreślonym kierunku.