Część 1

Czerwona StrzaÅ‚a mieszka w akwarium. Duże okna – taki domek z widokiem na sosnÄ™. ZaprosiÅ‚ nas na  zwiedzanie swojej posiadÅ‚oÅ›ci. ByÅ‚o miÅ‚o. Nagle z rozmowy o czymÅ› abstrakcyjnym nasi znajomi przeszli na rozmowÄ™ o naszym lenistwie. Bo wszyscy wiedzÄ…, a jak nie wiedzÄ… to siÄ™ dowiedzÄ…, że mamy lenia w tyÅ‚ku.

Nie mamy czasu zapisać siÄ™ na kurs prawa jazdy. Zawsze jest jakaÅ› wymówka. GeneraÅ‚ nie ma czasu, bo ma dużo pracy, a ja nigdy nie mam kasy.  Znajomi, żeby nam pomóc zaÅ‚ożyli siÄ™ z Enterem. MieliÅ›my tydzieÅ„ na zapisanie siÄ™ na kurs, a jak nie to musielibyÅ›my kupić wymyÅ›lony przez nich alkohol.

Wszystko było dobrze. Stwierdziłam, że upili sie i nie pamiętają. Zakład z głowy.
 
Å»yÅ‚am z tym przeÅ›wiadczeniem do czwartku – w czwartek przyjechaÅ‚ StrzaÅ‚a i przypomniaÅ‚ nam o zakÅ‚adzie. ZostaÅ‚ tylko jeden dzieÅ„. PadÅ‚o na mnie. Rachunek byÅ‚ prosty – trzeba wydać na alkohol tyle co na pierwszÄ… ratÄ™. PoszÅ‚am siÄ™ zapisać.
 
W okienku siedziaÅ‚a zmÄ™czona pani o dziwnym, znudzonym spojrzeniu. W swoim zmÄ™czeniu byÅ‚a miÅ‚a i pomogÅ‚a mi wypeÅ‚nić poprawnie wniosek. DaÅ‚am go jej do rÄ…k i czekaÅ‚am na zaÅ›wiadczenie. Nie dostaÅ‚am. Maszyna w mojej gÅ‚ówce zaczęła podnosić obroty, uszami poszedÅ‚ mi niewidoczny dym.

• ProszÄ™ pani, czy mogÄ™ dostać jakieÅ› zaÅ›wiadczenie, że zapisaÅ‚am siÄ™ na kurs?
• Nie wydajemy takich zaÅ›wiadczeÅ„.
• Ale ja bardzo PaniÄ… proszÄ™…
• Po co takie zaÅ›wiadczenie?
• Do pracy mi potrzebne. Mam bardzo surowego szefa i nie uwierzy mi na sÅ‚owo. Jak nie bÄ™dÄ™ miaÅ‚a zaÅ›wiadczenia, to nie mam po co iść jutro do pracy. Wie pani jak to jest z tymi szefami.
• SpojrzaÅ‚a siÄ™, uÅ›miechnęła i poszÅ‚a…

ZaÅ›wiadczenie dostaÅ‚am. WyszÅ‚am z biura, rozpięłam siÄ™ i poczuÅ‚am siÄ™ lekko jak Å›winia.  ZadzwoniÅ‚am do Entera:

• MeldujÄ™ wykonanie zadania!
• CieszÄ™ siÄ™!
• Ale zrobiÅ‚am z Ciebie potwora…
• Eee, to nie pierwszy raz.

Zdałam relację, a po drugiej stronie słuchawki rozległ się śmiech.

Część 2

PoszliÅ›my do sklepu po Å›mietanÄ™. W domu okazaÅ‚o siÄ™, że jest przeterminowana, a nie wziÄ™liÅ›my paragonu. PowiedziaÅ‚am – damy radÄ™. SchowaÅ‚am Å›mietanÄ™ do kieszeni i poszliÅ›my do sklepu. PowiedziaÅ‚am Enterowi, że zdobÄ™dÄ™ paragon.
 
PodchodzÄ™ do kasjerki:

• Przepraszam PaniÄ…, ale zapomniaÅ‚am paragonu, a musze rozliczyć sie z babciÄ…. Może Pani poszukać?

Pani wyjęła paragony z kosza i szukamy, szukamy, szukamy… ZÅ‚apaÅ‚am nasz paragon, podziÄ™kowaÅ‚am. Wyjęłam Å›mietanÄ™ i powiedziaÅ‚am:

• ChciaÅ‚abym porozmawiać z kierownikiem sklepu…

Podsumowanie

Enter przymyka swoje lewe oko na moje podstępy.