W mojej głowie jest bałagan, wiem że to jest normalne i przejdzie, ale bycie wściekłą krową nie jest miłe, a najgorsze jest to, że trzeba będzie się tak ze mną męczyć jeszcze przez jakiś czas.

Gdy przychodzi chwila opamiętania to patrzę się na Entera i współczuje mu.

Wczoraj stwierdziÅ‚am, że biurokracja czeka również na tego maÅ‚ego czÅ‚owieka, który jest podobny do Entera – a może inaczej – ta biurokracja nie czeka spokojnie tylko otwiera swojÄ… paszczÄ™. ZaÅ‚atwianie przychodni, aktu urodzenia jakiegoÅ› numeru jest straszne.

Dzisiaj wybraliśmy się do Urzędu Stanu Cywilnego. Musieliśmy iść razem, bo Enter musiał przyznać się do dziecka. Wchodzimy i na ladzie były trzy stanowiska bez okienek: odpisy, urodzenia, zgony.

W urodzeniach nikogo nie było i poprosiła nas pani od zgonów. Zaczyna się. Tymon szybko został wpisany do jakiejś księgi i stał się legalny. Enter usiał wykonać parę podpisów i mały Tymon został wciągnięty w trybiki tego naszego dziwnego życia. Czekamy teraz na PESEL dla małego.

Nasz Manio znosi dzielnie zmiany – gdy MaÅ‚y pÅ‚acze przynosi mu swojÄ… zabawkÄ™. Gdy Enter przewija, siedzi z nami w pokoiku i siÄ™ patrzy. Czasami pÅ‚acz jest straszny, jakby Å›wiat siÄ™ miaÅ‚ zakoÅ„czyć, wtedy Maniek szczeka, ale jeÅ›li szczekanie nie przynosi rezultatu ucieka do siebie…

Wczoraj Enter, po powrocie z pracy wszedł do Tymona i powiedział mu:

– Twoja stara ma Linuksa!