Upały meczą nas strasznie, nic się nie dzieje – a może za dużo sie dzieje i nie ma kiedy pospisywać tych dziwnych chwil.

Ostatnio Enter wyszedł z domu do nas do parku. Potomek Entera spał.  Znaleźliśmy ławeczkę,  która musiała spełniać pewne wymagania:

• musi umożliwiać obserwację przechodzących ludzi (gdy skończą się tematy do rozmowy zawsze można porozmawiać o ludziach którzy,  przechodzą lub poszukać dziewczyny dla Czerwonej Strzały)
• musi być w cieniu lub półcieniu

Usiedliśmy na spełniającej wymogi ławce i już byłam szczęśliwa, że w końcu Enter będzie rozmawiał ze mną . A tu niespodzianka! Enter wsadza rękę do kieszeni, wyciąga telefon i mówi:

• Zainstalowałem sobie nawigację, zobaczymy czy będzie zaznaczony park.

Trochę się zdziwiłam, ale w złośliwości swojej wyjęłam telefon. Rozegrałam partyjkę szachów, którą oczywiście przegrałam, porobiłam zdjęcia i tak mijał nam spacer na ławce. W końcu przemówiłam:

• Kochany, spadliśmy już chyba na same dno, bo wyczuwam stopami grunt.
• Oj kochana przecież rozmawiamy… Ty też bawisz się telefonem.

Podsumowanie

1. Enter, jako typowy programista musi mieć przy sobie urządzenie z klawiaturą, żeby w razie znudzenia musi się pobawić.

2. Szkoda, że w swoim telefonie nie mam Internetu – mogłabym porozmawiać z Enterem nawet na ławce.

3. Nie wiem czy to komedia, czy już dramat.