Była sobie impreza. Przyszli znajomi. Po kilku drinkach znajomi podzielili sie na dwie grupy. Grupę siedzacą i grupę stojącą.

Ja w tym wszystkim byÅ‚am obserwatorem. Grupa siedzÄ…ca podzieliÅ‚a siÄ™ na dwa obozy – pierwszy obóz okupowaÅ‚ komputerek i szukaÅ‚ muzyki. Drugi obóz siedziaÅ‚ na kanapie i toczyÅ‚ bój o poduszkÄ™ w ksztaÅ‚cie piersi. Każdy siedzÄ…cy na naszej rozklekotanej sofie staraÅ‚ siÄ™ zdobyć pierwszeÅ„stwo w ciÄ…gniÄ™ciu za sutki poduszki.

Grupa stojÄ…ca prowadziÅ‚a gorÄ…cÄ… rozmowÄ™ na temat bomby atomowej. Rozmowa byÅ‚a burzliwa. Ja siedziaÅ‚am z jednym uchem aktywnym i piÅ‚am. A jak siÄ™ znudziÅ‚am to jadÅ‚am. Rozmowa o bombie nie miaÅ‚a koÅ„ca. Każdy chciaÅ‚ powiedzieć i wytÅ‚umaczyć lepiej, dokÅ‚adniej. Nie mogÅ‚am nic sensownego powiedzieć. To nie mówiÅ‚am.

Zabawa pluszowymi cyckami też nie byÅ‚a dla mnie, komputer nie kusiÅ‚. PoszÅ‚am spać. wiedziaÅ‚am , że dobrze zrobiÅ‚am, bo nagle usÅ‚yszaÅ‚am jak zaczynajÄ… Å›piewać. Co jakiÅ› czas Enter budziÅ‚ mnie, a ja z jednym okiem otwartym mówiÅ‚am, co Å›lina przyniosÅ‚a mi na jÄ™zyk, zwykle brzydkie sÅ‚owo i znowu moja gÅ‚owa lÄ…dowaÅ‚a na poduszce, a Enter wychodziÅ‚.

O godzinie piatej nad ranem ucichÅ‚y Å›piewy, a zmÄ™czone ciaÅ‚o Entera  znalazÅ‚o swoje miejsce przy mnie.

Czasami chyba trzeba zgubić się na imprezie.