Blog żony programisty

Obudziły mnie promienie słońca. Zaczęły tańcować na mojej twarzy w takt nieznanej mi muzyki. Otworzyłam jedno oko. Ogarnęłam spojrzeniem łóżko.
Byłam sama.

– Mężu gdzie jesteÅ›?
– Tu jestem. jestem zajÄ™ty.
– Mężu, przytul mnie..
– Nie mogÄ™, jestem zajÄ™ty!

Czym może być zajÄ™ty mąż Enter Wielki na sofie w naszym drugim pokoju o godzinie 6 rano? Co może być tak pilne? A mówiÅ‚, że kocha…

Wstałam, idę do pokoju, a tam na sofie siedzi On z uśmiechem od ucha do ucha. Przed nim na stoliku leży to cienkie coś zwane laptopem. Patrzy się na mnie jakbym przyłapała go na jakieś zabawie.

– Czemu nie jesteÅ› w łóżku?
– Bo widzisz kochanie, jak Å›pisz to masz nogÄ™ zgiÄ™tÄ… w kolanie, ta twoja noga opada, wali mnie w plecy i siÄ™ budzÄ™.
– A nie pomyÅ›laÅ‚eÅ›, że to z miÅ‚oÅ›ci?
– Nie.

MarszczÄ™ czoÅ‚o, żeby wyglÄ…dać groźnie…

– Co robisz?
– KupujÄ™ tablet!
– Dlaczego?
– SprawdziÅ‚em wszystko, co miaÅ‚em sprawdzić, a tu mi wiadomość na FB wyskakuje, że jest wspaniaÅ‚a oferta. To korzystam.

Enter postanowił iść na mecz koszykówki. Ja nie jestem fanem sportu, ale przekonała mnie perspektywa widoku facetów w gatkach biegających za piłką, chociaż widzę codziennie jednego faceta w gatkach biegającego po mieszkaniu z przytwierdzoną piłką do żeber.

Nigdy nie byÅ‚am na meczu…

Enter w drodze na mecz opowiedziaÅ‚ mi wszystko co powinnam wiedzieć. ByÅ‚o sympatycznie, trochÄ™ znajomych. Okrzyki, przekleÅ„stwa, wstawanie, narzekanie na sÄ™dziego, wysportowani mężczyźni, kawa… której mąż mi nie kupiÅ‚.

Siedzę sobie, obserwuję i nasłuchuję, co nie było łatwe z powodu tumultu i złego nagłośnienia. Na przeciwnych trybunach siedzieli wierni fani. Legioniści, a obok kibice z Pruszkowa. Słuchałam ich okrzyków i do moich uszu dobiegł tekst: na parterze! (tak krzyczeli kibice Pruszkowa). Zastanawiam się o co chodzi..

Pukam w ramie Entera i zawstydzona siÄ™ pytam:
– Dlaczego krzyczÄ… „Na parterze”?

Enter odpowiada:

– Jedni krzyczÄ… cześć i chwaÅ‚a, a drudzy bohaterom

PodsumowujÄ…c:

– Koszykarze Å‚adnie siÄ™ poruszali za piÅ‚eczkÄ….
– Mężu, wybacz mi gÅ‚uchotÄ™. A może jÄ… wykorzystuj?

Miesiąc temu Enter stwierdził, że Maniek (nasz czarny pies) jest upośledzony. Tak mnie tym wkurzał, że postanowiłam udowodnić, że Maniek nie jest upośledzony. Poszłam do weterynarza, który skierował mnie do psiego okulisty.

Ledwo doszłam do psiej przychodni, a tu mi ze złości pojawia się piana na ustach – 15 minut opóźnienia na dzień dobry. Zaczyna mi przebiegać przez głowę myśl: dlaczego w tym chorym kraju nikt nie szanuje mojego czasu.
Opóźnienie wizyty wyniosło 30 minut. Wchodzimy z Mańkiem, który jak zwykle zaczyna skakać, piszczeć, szczekać…

Pani do mnie:

– Maniek to labrador?
– Maniek miaÅ‚ być labradorem…
– Co siÄ™ dzieje?
– Maniek ma kÅ‚opot, wpada na przedmioty… i ogólnie mój mąż uważa, że jest upoÅ›ledzony.

Pani wybucha śmiechem, siada na krześle i zaczyna myśleć. Po chwili gwałtownie wstaje i przystępuje do badania mówiąc, że po przeprowadzonych testach porozmawiamy.

Po przeprowadzonym badaniu pani weterynarz odzywa siÄ™:
– Mam kilka wiadomoÅ›ci:
– Maniek nie jest upoÅ›ledzony, Maniek Å›lepnie bo ma wadÄ™ genetycznÄ… typowÄ… dla labradora.

Trochę załamana wróciłam do domu. Chciałam wyrzucić z siebie serię brzydkich słów , ale jestem mamą, więc nie wypada. Pomyślałam sobie, że dam radę. Najlepszym podejściem do czegoś co jest nieuchronne jest dystans i uśmiech.

Takim to sposobem, gdy maniek stoi na balkonie a Enter siÄ™ pyta:

– Co robi Maniek?

Odpowiadam zgodnie z prawdÄ…:

– z ufnoÅ›ciÄ… patrzy w przyszÅ‚ość… albo patrzy na suczki.

PodsumowujÄ…c:

1.Może to wszystko jest smutne, ale da się żyć z prawie ślepym psem, choć trochę się życie zmienia.
2.Udowodniłam, że Maniek nie jest upośledzony. Enter bardziej życzliwym okiem na niego patrzy.

W mojej gÅ‚owie zakodowana jest informacja: „prezenty urodzinowe – sÄ… to drobiazgi, które siÄ™ przydajÄ…, ale nie sÄ… drogie”.

Mózg mojego Entera jest… aż brakuje mi słów.

Czytaj dalej

Nie wiem jak to robi, ale zawsze kiedy w domu ja gotujÄ™, a w pokoju obok:

Czytaj dalej

Dom pogrążony we śnie. Na dworze światło latarni przypomina, że przyszła jesień.

Czytaj dalej

Witam po długiej przerwie.

Będę próbowała napisać o tym co się działo przez te kilka lat, gdy nie pisałam i również o tym co dzieje się teraz.

Zapraszam.

Jak przystało na kobietę uległam podszeptom szatana i wyszłam za mąż.

Noc poślubną Enter spędził z psem i jak znam życie nie wiele z tego pamięta. Ja jak przystało na żonę nie wnikam.

Ulubioną zabawą Entera stała się zabawa w patologię. Zwykle zaczyna się bawic na dworze w parku. Idziemy sobie z Tymonem,  Enter przystaje, patrzy się czy idzie jakaś pani starsza do Kościoła i zaczyna. Staje przede mną, żeby pani X nie widziała mnie tylko jego plecy albo ustawia się lekko za drzewem i klaszcze w dłonie, po czym krzyczy:

– Nie bij mnie. ObiecaÅ‚aÅ›!

Znowu klaszcze…

– To boli, przepraszam, że nie pozmywaÅ‚em… przepraszam…

Wtedy pani X przystaje i się patrzy, a czasami jak słońce świeci zasłania ręką oczy od promieni żeby lepiej widzieć.

A Enter się śmieje, a ja nie wiem gdzie się schować.

Kolejną zabawką Entera stały się klawisze, które zakupił sobie jako prezent ślubny. Podpina je do komputera i gra.

Bywały dni kiedy Tymon wyciągał swoje klawisze i grał razem z nim, albo tańczył. Ale pewnego dnia jakiś dźwięk mu nie odpowiadał i rozwalił swoje pianinko o podłogę. Enter jeszcze tego nie robi.

A ja głupia myślałam, że po ślubie będzie normalnie.

PodsumowujÄ…c:

Enter w ramach ewolucji odchodzi pomału od komputera.

Któregoś dnia, przy naszym wspólnym śniadaniu rzuciłam nieśmiało, że może coś z tym kryzysem zrobimy.

Wpadłam na pomysł, że napiszemy bloga i spróbujemy opisać czy można przeżyć za 500zł miesięcznie (chodzi tylko o jedzenie dla nas). Przedstawiłam Enterowi zalety tego eksperymentu i co na takiej stronie chciałabym żeby było, bo nauczyłam się już, że nie wolno rzucać pomysłów programiście nie tłumacząc mu dokładnie o co chodzi i jak ma to wyglądać.

Potrzebny był jeszcze taki szczególny haczyk i rzuciłam:

• Schudniesz!

Enter miał dobry humor, a więc szybko pojawił się uśmiech na twarzy i zaczął snuć własną wersję. A ja ucieszyłam się że łyknął przynętę.

Tak powstał kolejny blog.

• http://wdobiekryzysu.pl

Dziś rano znowu rozmowa zahaczyła o kryzys i nie chcąc już o tym słyszeć rzuciłam:

• ZapÅ‚odnij mnie
• W dobie kryzysu kochanie nie mogÄ™

Na mojej twarzy nie pojawiÅ‚ siÄ™ ani grymas, ani uÅ›miech – dalej oglÄ…daÅ‚am wiadomoÅ›ci i dalej zaczÄ™liÅ›my rozmawiać o kryzysie.

Podsumowanie:

Czasami rzucam haczyk bez przynęty. A może wszystkiemu winny jest kryzys.

Chodzi mi po głowie:
http://ewaaa1.wrzuta.pl/audio/rL39hGbL5L/