W mojej głowie jest bałagan, wiem że to jest normalne i przejdzie, ale bycie wściekłą krową nie jest miłe, a najgorsze jest to, że trzeba będzie się tak ze mną męczyć jeszcze przez jakiś czas.

Gdy przychodzi chwila opamiętania to patrzę się na Entera i współczuje mu.

Wczoraj stwierdziłam, że biurokracja czeka również na tego małego człowieka, który jest podobny do Entera – a może inaczej – ta biurokracja nie czeka spokojnie tylko otwiera swoją paszczę. Załatwianie przychodni, aktu urodzenia jakiegoś numeru jest straszne.

Dzisiaj wybraliśmy się do Urzędu Stanu Cywilnego. Musieliśmy iść razem, bo Enter musiał przyznać się do dziecka. Wchodzimy i na ladzie były trzy stanowiska bez okienek: odpisy, urodzenia, zgony.

W urodzeniach nikogo nie było i poprosiła nas pani od zgonów. Zaczyna się. Tymon szybko został wpisany do jakiejś księgi i stał się legalny. Enter usiał wykonać parę podpisów i mały Tymon został wciągnięty w trybiki tego naszego dziwnego życia. Czekamy teraz na PESEL dla małego.

Nasz Manio znosi dzielnie zmiany – gdy Mały płacze przynosi mu swoją zabawkę. Gdy Enter przewija, siedzi z nami w pokoiku i się patrzy. Czasami płacz jest straszny, jakby świat się miał zakończyć, wtedy Maniek szczeka, ale jeśli szczekanie nie przynosi rezultatu ucieka do siebie…

Wczoraj Enter, po powrocie z pracy wszedł do Tymona i powiedział mu:

– Twoja stara ma Linuksa!