MiaÅ‚am pojechać do Warszawy po towar do sklepiku. SpóźniÅ‚am siÄ™ na jeden pociÄ…g, bo zatrzymaÅ‚a mnie kanapka, której caÅ‚kowicie nie mogÅ‚am siÄ™ oprzeć.  PomyÅ›laÅ‚am – niech jedzie beze mnie, poczekam. 

Wyprawa miaÅ‚a być inna – miaÅ‚am wysiąść na terenach caÅ‚kowicie mi obcych. Nie spieszyÅ‚am siÄ™. WsadziÅ‚am sÅ‚uchaweczki w moje piÄ™kne uszy i postanowiÅ‚am sÅ‚uchać gÅ‚oÅ›no muzyki,  niczym siÄ™ nie przejmować i niczemu sie nie dziwić. Zaczęło siÄ™ w SKM.

UsiadÅ‚a jakaÅ› Pani na przeciwko i siÄ™ patrzy jakbym dziecko jej zabiÅ‚a. Ale co tam, niech też posÅ‚ucha muzyki.  ZaczeÅ‚am jÄ… ignorować.  Póżniej usiadla nastÄ™pna Pani z gazetÄ… i zaczęłam czytać jej przez ramie.  Ale zorientowaÅ‚a siÄ™ i  schowaÅ‚a gazetÄ™. 

WysiadÅ‚am i stwierdziaÅ‚am że Å›wiat Å›mierdzi kupÄ…. WsiadÅ‚am w autobus, usiadÅ‚am, a obok mnie jakiÅ› siedziaÅ‚ starszy Pan. Zaczęło siÄ™. Muzyka nie pomagaÅ‚a mi. SpojrzaÅ‚am siÄ™ na tego Pana i chiaÅ‚am powiedzieć: papieru w domu nie ma!? Bo jak to jest że Å›mierdzi kupÄ…? Albo nie umyÅ‚ niewytartego zadka,  albo przed wyjÅ›ciem  zrobiÅ‚ kupÄ™ i nie wytarÅ‚, bo nie miaÅ‚ papieru albo część przylgnęła do zadka, siedzi w cieple i Å›mierdzi.  Ale dlaczego usiadÅ‚ przy mnie – tego pojąć nie mogÅ‚am.

WysiadÅ‚am z ulgÄ…. ZaÅ‚atwiÅ‚am wszystkie sprawy, ale ta Stolica nadal kupÄ… pachniaÅ‚a. Zasrany Å›wiat. CoÅ› mnie tknęło spojrzaÅ‚am siÄ™ na buty. CaÅ‚e. SpojrzaÅ‚am siÄ™ na podeszwy swoich piÄ™knych bucików i ujrzaÅ‚am dorodnÄ…, jasnobrÄ…zowÄ… kupÄ™. ZaliczaÅ‚am wszystkie kaÅ‚uże, wszystkie krawężniki. Ale autobus już podjechaÅ‚ i niewyczyszczony but mój przekroczyÅ‚ próg autobusu. UsiadÅ‚am obok otwartego okna i byÅ‚o mi gÅ‚upio.