W mojej głowie zakodowana jest informacja: „prezenty urodzinowe – są to drobiazgi, które się przydają, ale nie są drogie”.

Mózg mojego Entera jest… aż brakuje mi słów.

Mózg męża jest nie do opisania. Nie próbuję dowiedzieć się co tam pod tą czaszką się kryje, jakie myśli wędrują. A może po prostu boję się, że jak zacznę próbować zrozumieć Entera to popadnę w depresję lub jego geniusz mnie tak zaskoczy, że aż zaniemówię z wrażenia albo nauczę się kodować.

Postanowiłam, że prezenty kupuje sobie sam. Kupił i stało się.

Nie mam męża.

Jako dumna żona nie chciałam tego czegoś dotykać. Prawda jest taka, że nawet nie dał dotknąć.

Dziś w złości chciałam poznać wroga. Głupia nie jestem, internet swój mam. Opis znalazłam.

Jest niesamowity
– tak na pewno, może jeszcze kanapki robi?

Pozwala robić rzeczy, o jakich się nie śniło
– co Enter robi w łazience?

Zabierzesz go wszędzie
– łazienka, kuchnia, praca..

W twoich dłoniach jest jeszcze piękniejszy
– o Boże!

Smukły i lekki
– W sumie ważę 50 kg

10 godzin na czytanie, granie i tworzenie
– 5 godzin na sprzątanie, pranie i gotowanie.

Pozostało mi tylko czekanie, aż się znudzi i wróci.

Wieczorami Enter siedzi na sofie z nowym smukłym i lekkim czymś, obok Tymon z iPadem starym porzuconym przez Entera, dalej Ala z moim iPadem, a ja przy stole z moim małym Kindlem – smutna, że nikt nic nie mówi.