Pokój GeneraÅ‚a Entera (tak nazywam mojego programistÄ™) jest dość dziwny. Na Å›rodku leniwie leży materac pokryty różowym przeÅ›cieradÅ‚em, na nim trzy poduszki – również różowe. Gdy siÄ™ pytam dlaczego różowy, jest jedna odpowiedz: ”przecież to teraz jest trendy, kobieto!“.

WkoÅ‚o walajÄ… siÄ™ różne kable i sÅ‚yszÄ™ jak do mnie mówiÄ… “generale, generale, dotykaj!!”. Ja im odpowiadam: SPADAĆ!!!. Skarpetki jak mosty zwodzone krzyczÄ…: wody!!!. A sztaluga zawstydzona chowa kredki i chce siÄ™ wyprowadzać. Ale to tylko dodatek – jak ja.

KtóregoÅ› wieczoru przychodzÄ™ do generaÅ‚a , a tu cisza. Nikt nie krzyczy, komputer wyÅ‚Ä…czony. Szukam generaÅ‚a w Å‚azience – może utonÄ…Å‚, w kuchni – może zabÅ‚Ä…dziÅ‚, u współlokatora – może zmieniÅ‚ orientacjÄ™ seksualnÄ….
Na koniec trafiam do magicznego pokoju generała. Szok! Generał leży na materacu, nad głową zwisa mu z sufitu długi kabel z żarówką. Żarówka jest naga, bez spódnicy, a ćmy leniwie krążą wokół jej łona. Stęsknione generała lub ciepła żarówki. A ja głupiutka pytam się:

• Kochany Generale co robisz?
• MyÅ›lÄ™
• A może czekasz na oÅ›wiecenie?
• Nie pomyÅ›laÅ‚em o tym…
• Ale to tylko 60 wat
• To nic nie szkodzi. Może mnie oÅ›wieci i bÄ™dÄ™ lepszym programistÄ….
• ZrobiÄ™ coÅ› do jedzenia
• Lepiej zmieÅ„ żarówkÄ™ na 100 wat, BÄ™dzie lepszy efekt.

Obserwacje:

Programista potrzebuje weny. Szuka jej wszędzie. Tak jak człowiek, który chwyta się deski gdy tonie,
tak programista kładzie się pod żarówką, aby go natchnęło.