Byliśmy w Warszawce trochę przed czasem.Enter zabrał mnie na romantyczny spacer podziemiami. Usłyszałam nawet komplement:

– Kochanie, masz Å‚adnÄ… dupinÄ™.
– Przecież jej nie widzisz.
– Ale widzÄ™ inne..

Przemilczałam. Czas się kończył i nasze stopy potupały do Kinoteki. A tam, w ciemnej sali trochę osób ubranych w ciemne szatki czekało na rozdanie nagród i wyróżnień.

W mojej głowie panował spokój. Patrzyłam się na sztalugi i mówiłam Enterowi jak się nazywają i czy są dobre. Enter znudzony bawił się telefonem. Później zaczęłam się zastanawiać dlaczego ludzie w tym i ja zakładają na siebie rzeczy czarne albo szare, ale żadnej sensownej odpowiedzi nie znalazłam.

Zajęłam drugie miejsce. Dostałam dyplom, prezent z dużym wyświetlaczem i masą przycisków oraz ołówek zawijas, któremu odpadła gumka w pociągu.

ByÅ‚y zdjÄ™cia, gratulacje…

Nie mam przemyśleń co do całej gali. Nie miałam czasu na myślenie. Szybki powrót do domku, nakarmienie małego z dystrybutora mlecznego. Normalność albo rzeczywistość.

A wieczorem pogłaskałam Mańka i powiedziałam mu do ucha, że ma fajną pańcie, na co ziewnął znudzony. Poszłam sprawdzić czy Tymek spi i jemu też powiedziałam, że ma być dumny z mamy. Usiadłam na łóżku, przeciągnęłam się i poszłam spać.

DziÄ™kuje za gÅ‚osy…