W sobotkę była impreza. Na początku zapowiadała się na kameralną. Zażywaliśmy napoju Bogów, zrobiłam leczo. Nagle tańczyliśmy na czym się dało – na szafkach, parapecie, ławie. Czerwona strzała napiła się trochę i wylądowała na rozmowie u Wielkiego Brata. Potem przeniosła się w inny wymiar. Nie wnikaliśmy w jakim jest wymiarze. Zgarneliśmy go z podłogi żeby nie przeszkadzał. Nagle dom stał się pełen ludzi. Ludzi znanych mi i nieznanych. Pełny żywioł. Tańczę sobie i podchodzi Generał.
Patrzy się, przeciera oczy i mówi:

• Jedyna, wijesz się jak dziwka na teledyskach.
• Co?
• Kocham Cię.

Impreza zakończyła się o trzeciej nad ranem. Na naszym gniazdku rozpusty położył się Generał, bardzo zmęczony, wraz z naszym kolegą zwanym dalej Ptaszkiem. Poszłam do łazienki, wracam, a oni śpią. Przykryłam ich kocykiem wspólnym i nawet nie zauważyli. Okryłam wszystkich i poszłam spać. A do snu usypiała mnie melodia wydobywająca się z gardeł dwóch moich pijanych towarzyszy łóżkowych.

Obserwacja:

Generał jest już pijany gdy pokazuje łapkami drzewo. Jeśli szumi jak radio Maryjka to znak, że jest bardzo żle.