Jestem zmęczona. Marzy mi się wyjazd, a tu z wyjazdu nici, zawsze coś stoi na przeszkodzie. Przywykłam do myśli, że wakacji nie będzie. Ale nadal mi się marzą.

Enter kupił kolejną zabawkę, ale na długie lata. Kupił telewizor i cieszy się jak dziecko. Dostał też nową komóreczkę, która przypomina cegłę. Mac poszedł w odstawkę i będzie służył jako coś podłączonego do telewizora, na czym będziemy oglądać filmy. Mac ma już nawet swojego małego pięknego pilota, ale czegoś jeszcze brakuje (nie wiem czego) i pilot jeszcze nie działa.

Enter każdego ranka, gdy zwlecze się z łóżka idzie do dużego pokoiku, w którym stoi równie duży telewizor, bierze szmatkę (równie sporą, choć z wadą, bo środek szmatki ma dużą dziurę zrobioną przez dużego już Mańka). Bierze tę szmatkę, zaczyna pucować telewizor i codziennie mówi to samo:

• Jedyna, ale tu sie kurzy.

Ja już nie odpowiadam, bo co mam mówić…

Tak sobie żyjemy z dnia na dzień. Pilotów nam przybywa. Nie wiem jaka będzie kolejna zabawka Entera, ale boję się, że będzie miała pilota. Czasami, gdy przychodzi do domu i robi minę nr 160 (wpadłem na pomysł) to boję się, że znowu chce coś kupić (albo mi wsadzić gdzieś usb). I kontrolować mój stolec za pomocą pilota lub specjalnego programu, który sam napisze. Dobrze, że w domku mnie nie kontroluje za pomocą jakiejś kamerki. Ale gdy widzę tę dziwną nie do opisania minę, to pilnuję tyłu i proponuję coś do jedzenia.

Życie w kablach jest dziwne. Ale na takie życie się zdecydowałam.