ObudziÅ‚ mnie drugi dzwonek. To czas na wstanie z Å‚óżka i zmierzenie siÄ™ z rzeczywistoÅ›ciÄ….

Wszystko zaczęło się po trzecim sygnale. Enter wstał, zabrał gazetę, telefon i poszedł do łazienki. Tak jak każdego dnia. Ja wstałam, ubrałam się i wiedziałam, że nie ma czasu na śniadanie. Jak zwykle wyjrzałam przez okno, gdzie tłum zaspanych ludzi wędrował do pracy.

Ten sam widok z okna. Wyjec, pies bezdomny, szedł swoją codzienną ścieżką. Nie patrzył się na ludzi. Nigdy się nie patrzy. Zastanawiałam się czy zapalić. Ale chęć na zruinowanie zwykłego dnia była większa. Założyłam swoje białe słuchaweczki, nastawiłam muzyczkę, powiedziałam "Do widzenia" i wyszłam.

W gÅ‚owie  brzmiaÅ‚a muzyka – jakbym byÅ‚a subwooferem. Ludzie patrzyli siÄ™, a może mi siÄ™ tylko tak wydawaÅ‚o. WiedziaÅ‚am, że sen jeszcze bÅ‚Ä…dzi po mojej gÅ‚owie. ChcÄ…c uciec od spojrzeÅ„ zasÅ‚oniÅ‚am siÄ™ parasolem. Znowu ta sama droga do domu.

Kawa, wanna, sprawdzenie poczty… codzienność. Å»adnego zamówienia, czas wolny. WykorzystaÅ‚am internet. OglÄ…daÅ‚am sztukÄ™ naszego znajomego. DokÅ‚adnie zdjÄ™cia. A może jeszcze inaczej – profanacje zdjÄ™cia. ZwykÅ‚e gówno jest Å‚adniejsze. Sztuka a kupa. ZdaÅ‚am sobie sprawÄ™, że otaczajÄ… mnie ludzie, którzy widzÄ… Å›wiat inaczej, co mnie trochÄ™ zawstydza. ZauważyÅ‚am, że Enter jest normalnym facetem, a w swych dziwactwach jest wspaniaÅ‚y.

MaÅ‚o wiem o Å›wiecie, a mój dzieÅ„ przez sztukÄ™ a kupe staÅ‚ siÄ™ inny niż zwykle. ZobaczyÅ‚am, że Enter jest normalny, bo przecież nie przypala mnie żelazkiem. Siedzi przy komputerku, bardzo malutkim, jest w niego wpatrzony jak ja w sztalugi. Może godzinami nawijać o pozycjonowaniu jak ja o artykuÅ‚ach plastycznych.  DziÅ› dzieÅ„ jest  szary, ale inny niż zwykle. Tak jak ten wpis – nie wiadomo o czym.