Blog żony programisty

Za oknem dumny kasztan rozebrał się prawie do naga. Ma jeszcze kilka liści, które bronią go przed nagością. Chodniki i trawniki przykryte żółtym dywanem. A ja siedzę i wyglądam przez okno. Mały buszuje w swoim łóżeczku i coś mi mówi, że za kilka minut przywoła mnie do siebie swoim płaczem.

Maniek zabrał kapcia i cichaczem próbuje pogryźć go całego. W domu panuje bałagan nie do opisania. „Ech życie” chciałabym powiedzieć, ale wolę milczeć i czekać i rozkoszować się kubkiem czarnej kawy.

Wczorajsza noc była nieprzespana, mały budził się co dwie godziny. Chciał jeść, pić lub nic nie chciał. Na dole była impreza, podłoga miała dreszcze. A ja byłam na krawędzi obłędu, w końcu przełamałam się, wzięłam małego do nas i jak się później okazało mały sprytny człowiek budził się, patrzył czy jesteśmy, uśmiechał się i zasypiał.

Rano obudził mnie Enter i własnym uszom wierzyć nie chciałam:

• Kochana, idę do fotografa i sam sobie uprasuję koszulę.
• Kochany, jak sobie życzysz.

Wstałam, pomaszerowałam do kuchni i zatrzymałam się nad naszym ekspresem szarusiem. Wiedziałam, że gdy tylko zacznie mi szaruś służyć, to będą słyszalne jęki Entera, że tak z rana piję kawę i jak mogę.

Miałam do wyboru: albo wykałaczki w oczy, albo kawa i wybrałam mniej bolesne rozwiązanie.
Enter zaskoczył mnie brakiem jęków, usiadł obok mnie, popatrzył się, uśmiechnął i powiedział :

• Kochanie, uprasujesz koszulę?
• Dobra

Uprasowałam.

Wyprawiłam jak przedszkolaka do pracy i delektowałam się kawą, bawiłam się z Tymkiem, a moje powieki opadają mi i ledwo siedzę, a do uszu dolatują dźwięki przeklinanych przeze mnie a uwielbianych przez małego Entera teletubisiów.

Podsumowanie

Ogólnie nie narzekam. Mam w domu dużego chłopca, małego chłopca i psa. Przewidzieć mogę słowa i zachowanie dużego chłopca, ale ten mały chłopiec cały czas mnie zaskakuje.

Nawiązanie do komentarzy

Kiedy skończą się rozmowy nasze, kiedy przestanie mnie enter ciekawić i ja jego. Kiedy zamiast uśmiechu będzie grymas i staniemy sie obcymi ludźmi dla siebie, a jego obecność w mieszkaniu będzie tak cicha jak obecność ławy, na której stawiam kubek z jakimś napojem to odejdę od niego nawet nie informując go o tym i kupię sobie okrągły stolik i szachy.

A Enter jak znam życie kupi sobie większy telewizor i fajnego laptopa do którego będzie mówił misiu.

Byliśmy w Warszawce trochę przed czasem.Enter zabrał mnie na romantyczny spacer podziemiami. Usłyszałam nawet komplement:

– Kochanie, masz ładną dupinę.
– Przecież jej nie widzisz.
– Ale widzę inne..

Przemilczałam. Czas się kończył i nasze stopy potupały do Kinoteki. A tam, w ciemnej sali trochę osób ubranych w ciemne szatki czekało na rozdanie nagród i wyróżnień.

W mojej głowie panował spokój. Patrzyłam się na sztalugi i mówiłam Enterowi jak się nazywają i czy są dobre. Enter znudzony bawił się telefonem. Później zaczęłam się zastanawiać dlaczego ludzie w tym i ja zakładają na siebie rzeczy czarne albo szare, ale żadnej sensownej odpowiedzi nie znalazłam.

Zajęłam drugie miejsce. Dostałam dyplom, prezent z dużym wyświetlaczem i masą przycisków oraz ołówek zawijas, któremu odpadła gumka w pociągu.

Były zdjęcia, gratulacje…

Nie mam przemyśleń co do całej gali. Nie miałam czasu na myślenie. Szybki powrót do domku, nakarmienie małego z dystrybutora mlecznego. Normalność albo rzeczywistość.

A wieczorem pogłaskałam Mańka i powiedziałam mu do ucha, że ma fajną pańcie, na co ziewnął znudzony. Poszłam sprawdzić czy Tymek spi i jemu też powiedziałam, że ma być dumny z mamy. Usiadłam na łóżku, przeciągnęłam się i poszłam spać.

Dziękuje za głosy…

Biorę udział w konkursie na Blogera Roku – i nieśmiało proszę o Wasz głos  😉

Tydzień można zaliczyć do tych dziwnych jako i ja jestem dziwna.

Oto kilka przykładów:

Dziwność pierwsza

Poszłam wieczorem z Maniem na spacer. Maniek jest małym czarnym głupkiem i robi kupę opierając się tylnymi łapami o drzewo.

Czasami macha łapą, jakby chciał przyspieszyć proces kupczenia. Ja widząc to tylko się uśmiecham. Następna dziwną cechą Mania, a raczej jego zdolnością jest sikanie po futrze. Maniek biegnie i sika. Zwykle strumień pada na futro i śmierdzi.

Tego wieczoru rozbawiona kupą drzewną postanowiłam zaufać i spuściłam naszego czarnucha ze smyczy. Był grzeczny, do momentu kiedy zobaczył psa. Wtedy krzyki nie pomogły i pobiegł. Stanęłam jak wryta, było ciemno i nie widziałam czarnucha, a po głowie jak szalone ganiały wizje:

Wizja pierwsza:

Maniek ucieka i błąka się, po moim dziwnym miesicie i umiera pogryziony przez inne psy

Wizja druga:

Mój kochany Manio je ze śmietników i zostaje potrącony samochodem prowadzonym przez debila, który prowadzi swoje autko i sprawia mu przyjemność przyspieszanie, gdy jakieś zwierzątko jest na ulicy.

Wizja trzecia:

Mania łapią dziwni ludzie, którzy są pijani lub napaleni i obrzucają go kamieniami, albo łapią go i podpalają mu ogon dla zabawy lub kopią jak piłkę aż zdycha.

Postanowiłam biec, żeby nie stracić go z oczu. Po kilku minutach złapałam go i dostał lanie. A było to bardzo trudne, bo ja nie potrafię go bić. Ale wizje tego, co może się wydarzyć były straszne.

Dziwność druga

Malowanie mieszkania przez Patyka i Entera.

Myślałam, że będzie gorzej a tu miłe zaskoczenie – wyszło im. Enter nie pęka…

Dziwność trzecia

Dziś jestem zmęczona. Przyszedł czas sprzątania, a mi się leń włączył, chociaż gdzie tu dziwność?

Była sobie impreza urodzinowa Entera, było całkiem miło, ale przyszedł dzień sprzątania po imprezie, która odbyła się w mikrodomku nad jeziorem u Czerwonej Strzały. Mnie ogarnęło lenistwo i zastanawiałam się, jak wykręcić się ze zmywania.

Poszło łatwo.

• Kochany, a co byś powiedział, gdybyś poszedł do Czerwonej Strzały sam?
• No nie wiem.
• Może spotkasz się z chłopakami pomogą Ci, a jak wszystko zrobisz pogracie w pokerka?
• No zobaczymy.

Nie czekałam długo. Enter umówił się z kolegami w ciągu pięciu minut. Zabrali go do samochodu i pojechał posprzątać z uśmiechem na ustach.

A ja wreszcie miałam czas na leniuchowanie, aż zmęczona leniuchowaniem usnęłam. Maniek ma to do siebie, że jak Entera nie ma, to zmienia się w pilnującego psa. Cały czas czuwa, a na każdy drobny dźwięk dobiegający z dworu zaczyna szczekać. Nie jak szczeniak, tylko jak pies gotowy rzucić się natychmiast do obrony swojej pańci.

Obudził mnie i wiedziałam, że ktoś jest za drzwiami. Na zegarze dawno po północy. Patrzę się przez przyjaciela judasza i widze, że Enter ledwo stoi, uśmiecha się i macha łapkami. Otworzyłam i wtoczył się do domku. Potok słów wyrwał mu się z ust i nie obyło się bez komplementowania i zachwycania się mną i moim zaspanym wyglądem. Marzyłam tylko o spaniu, a on chciał film oglądać, gadać jakby nie mógł znaleźć innego momentu.

• Kochany posprzątałeś ?
• Tak, umyłem cztery szklanki
• Na pewno posprzątałeś butelki pełne co zostały?
• Tak, opróżniłem…

Odprowadziłam go do łóżka i czekałam aż przestanie chrapać…